Tonkim pradzivam soniečnych, jasnych pramieńniaŭ
sad asypany, ŭ biełym staić zachapleńni,
pyšnaj ciešycca, vieśniaj krasoj.
Znoŭ viasna... Jašče raz u žyćci pieralotnym
baču čary viasny maładoj, nieśmiarotnaj,
viečna novaj i viečna žyvoj.
Byccam morskija chvałi ŭźbiarežžam –
mknie pa vyrai vyraj biaźmiežžam.
Znoŭ viasna... Jašče raz... Kolki ž ich praminuła,
kolki ž ich pražyła, dy ci šmat ich adčuła
ja niaŭvažnaj, niastałaj dušoj?
Ci ž padumała ja, što žyćcio uciakaje,
što čahoś ad mianie spadziajecca, čakaje,
i ničoha nia zroblena mnoj...
«Kiń stajać na žyćcia uźbiarežžy», –
kłiča vyraj u sinim biaźmiežžy.
Dobra, ptachi! Rastajecie ŭ niebie-pradońni,
ja ž pajdu napiarejmy žyćciu choć siahońnia
razam z soncam, ziamloju, viasnoj,
razam z sadam, što ŭ pradzivie jasnych pramieńniaŭ
sam u jasnym, u biełym staić zachapleńni,
pyšnaj ciešycca, vieśniaj krasoj.
A nad im, byccam chvałi ŭźbiarežžam,
mknie pa vyrai vyraj biaźmiežžam.
1927, Chełmna.
|
|
